تو ای همـبازی خـوب قدیمی
رفیق و یار و غمخوار صمیمی
تو ای کوه همیشه سرد و خسته
که حالا پشت اون ابرا نشسته
یه روزی سینه تو تـکیه گاهم
صدای تو شفای درد و آهم
یه روزی دست تو گلدون احساس
هنوز عطر نفسهات با من اینجاس
یه روز حرفات همه شعر و غزل بود
دلامون عاشـق هـم از ازل بود
حالا میگی به من حرفی نداری
تموم شد قصه های عاشقونه
حالا جای همه حرفای خوب و
گرفته بغض و اندوه و بهونه
نمیدونم کدوم دست سیاهی
کشیده خط روی آبی پرواز
که کهنه شد برات این شعر تازه
پر از تکرار یک واژه از آغاز

نوشته های دیگران ()